Decembermaand, niet voor iedereen een moment van warmte…

AMSTERDAM – Het was kort na 11:00 uur op zaterdag 10 december dat ik op het informatiebord boven de weg de tekst zag verschijnen van een ‘Amber Alert’. In eerste instantie stokte mijn adem kort. Het zou toch niet waar zijn? Weer een kind in de problemen? Ik zette mijn auto aan de kant en keek via ‘Amber Alert’ en Twitter wat er precies aan de hand was. Na het lezen van het ‘Amber Alert’ (http://www.amberalertnederland.nl) heb ik deze via mijn digitale netwerk verder verspreid. Daarna de weg vervolgd naar mijn zoontje die bij zijn moeder woont. We hadden afgesproken om samen te brunchen omdat ik ’s middag met de jongens naar een binnenspeeltuin zou gaan. Het kan namelijk ook echt anders als je niet meer met elkaar leeft.

In berichtgeving van ‘Blik op Nieuws’ stond letterlijk:[QUOTE] Volgens de moeder, die uiteraard zeer ongerust is, bestaat er geen direct gevaar voor het welzijn van het kind. De vader is volgens haar niet gewelddadig naar het kind toe en zij verwacht dat de verzorging van zijn kant goed zal zijn.[UNQUOTE]. Ik vroeg mij dan ook ernstig af waarom ‘Amber Alert’ zo breedschalig werd ingezet in dit specifieke geval! Gelukkig kwam al snel die dag het bericht dat het meisje van 4 jaar terecht was. Zondagochtend las ik mijn timeline op Twitter door over wat er zich precies had afgespeeld de dag ervoor. Via ‘Amber Alert’ kwam ik op Hyves terecht bij de berichtgeving over het vermiste meisje. De schrik sloeg mij om het hart toen ik las wat er allemaal over de vermissing werd geschreven. De reacties waren echt schrikbarend! ‘Geef hem de strop’, ‘gooi hem in de gevangenis’ en meer van dergelijke uitingen tekenenden de lijn van reacties. Té schandalig voor woorden!

Helaas leef ook ik gescheiden van mijn kinderen, maar probeer ik samen met de andere ouder wel een gulden middenweg te vinden in het belang van onze kinderen. Flexibiliteit, open communicatie en respect voor elkaar zijn wel nodig om dit mogelijk te maken. Mijn situatie kent nog wel een extra complicerende factor van een andere gebroken relatie wat heel veel energie kost, maar ook daarin staat maar één belang voorop en dat is onze zoon. Kortom ervaring te over om een duidelijk standpunt te mogen hebben over situaties waar kinderen in kunnen verkeren na een breuk van een relatie. Een ervaring waar je uiteraard liever verschoont van blijft, maar soms is een andere oplossing dan scheiding niet mogelijk. Daarover heb ik dan ook geen mening. Wel over hoe je daarna omgaat met de kinderen.

Soms komen volwassenen er helaas te laat achter dat leven samen niet meer de weg van de toekomst is. Zij kiezen er dan voor om niet meer als partners door het leven te gaan. Wanneer dit echter door de één wel wordt geaccepteerd, maar de ander niet dan zijn de rapen gaar. De emotie neemt dat de overhand waardoor dialoog niet meer mogelijk blijkt te zijn. Vindt dit plaats tussen volwassenen zonder kinderen dan is het eenvoudig. Het contact wordt verbroken en ieder gaat zijns of haars weg. De complexiteit komt naar voren als er kinderen in de relatie zijn ontstaan. Dan is dialoog noodzakelijk! Wat namelijk niet te beeindigen is, is het ouderschap. Je bent en blijft ten allertijde ouder. De emotie die tussen volwassenen plaats vindt, zorgt er dan vaak voor dat dialoog over het kind of de kinderen niet mogelijk is. Triest, want degene die de dupe zijn, is het kind of de kinderen.

Gelukkig zijn er veel kinderen die ouders hebben die het wel goed regelen. Die de persoonlijke emotie een plek weten te geven en omwille van de kinderen een weg zoeken en vinden om te zorgen dat de kinderen kunnen opgroeien met de liefde en energie van beide ouders in hun leven. Daar gaat dit blog echter helaas niet over. Het is december 2011, de economische crisis zit in een flinke Europese impasse, regeringen worden gedwongen om noemenswaardige besparingen door te voeren en de werkeloosheid zit in een stijgende lijn. Geen factoren die voor rust zorgen in gezinnen. Financiele problemen zijn één van de grootste factoren die zorgen voor scheidingen. Er is dus nog wel het een en ander te verwachten qua relatiebreuken in de komende maanden. Reden te meer om focus te hebben op het algehele belang van kinderen in Nederland. Zij vormen de toekomst! Zij zijn degene die ons land weer naar een hoger niveau moeten gaan brengen. Nu investeren in het welzijn van kinderen is dus cruciaal voor Nederland.

Wat beslist echter ons huidig kabinet? Allerlei besparingen op onderwijs, jeugdzorg en meer beperkende maatregelen die zorgen dat de problemen groter worden in plaats van afnemen. Hiermee wil ik niet zeggen dat er niets gedaan wordt, maar wel dat er ook andere maatregelen mogelijk zijn m.b.t. financiele middelen in relatie tot kinderen. Nu niet investeren zorgt voor nog meer problemen in de toekomst en met name in de zorg voor kinderen.

Gelijke rechten betekent ook gelijke plichten
In de grondwet van Nederland en het Europese Verdrag voor de Rechten van het Kind staan de kaders van hoe om te gaan met het belang van kinderen uitgebreid beschreven. Wat er echter gebeurd is in de afgelopen 66 jaar is dat de jeugdzorg, de Rechtelijke Macht en de overheid ad hoc ingegaan zijn op incidenten waardoor er de nodige jurisprudentie is ontstaan. Ook zijn er reparatiewetten (AMVB’s etc.) ontstaan die ervoor moeten zorgen dat kinderen veilig en vertrouwd kunnen opgroeien. De wirwar van wetgeving en jurisprudenties en de linkse mening dat een kind altijd bij zijn moeder de beste plaats heeft, zorgen voor grote doch vaak onnodige problemen. De emancipatie is maar één kant opgegaan. De positie van de vader als zorgouder heeft niet de groei doorgemaakt die past bij de ontwikkeling van de emancipatie op andere gebieden. Vele vaders kunnen perfect zorgen voor hun kroost. Net zoals vele moeders dat kunnen. De tijd is nu aanwezig om daar meer aandacht aan te geven. De machtspositie van moeders in de wetgeving, wordt zelfs door sommige moeders als onterecht bestempeld. Vooral moeders die wel het bewustzijn hebben dat het belang van het kind vooropstaat en daarom met de vader goede afspraken maken, vinden dat het anders moet. Het “loslaten van je kind” is moeilijk. Maar ook zonder scheiding komt er ene moment dat je je kind moet gaan loslaten. Hoe kunnen wij gezamenlijk de situatie zo veranderen dat het belang van de kinderen ten allertijde prefeleert boven de individuele belangen van een der ouders?

Wat moet er gebeuren?
Het begint in mijn ogen bij het bewustzijn van de beide ouders. Uit elkaar gaan moet mogelijk zijn, maar besef dat je als ouders altijd de verantwoordelijkheid blijft houden om te zorgen dat je kind een positief contact kan opbouwen en onderhouden met de andere ouder. Het ouderplan wat ooit in het leven is geroepen moet dit bewustzijn stimuleren, maar kan niet de gedachtegang van de ouders bepalen. Zij moeten dit zelf doen en nog meer uitvoeren! In mijn blog ‘De vijf pijlers van de maatschappij’ schrijf ik expliciet over wat van iemand verwacht mag worden t.a.v. kinderen.

De regering breekt regelmatig haar hoofd over deze onderwerpen. Helaas altijd ingegeven door vraagstellingen in de Tweede Kamer n.a.v. een situatie welke aandacht krijgt in de pers. Fout! Fout! Fout! Het is ad hoc politiek en zorgt niet voor een constructieve opbouw van wetgeving. Het zorgt voor oneigenlijke reparatiewetjes, vertekende beeldvorming bij de Rechtelijke Macht en Jeugdzorg en krijgt een weerslag op lopende dossiers. Het is een maaatschappelijk probleem wat om constructief dialoog vraagt. De wetgeving rondom het ‘kind’ in onze samenleving moet noemenswaardig worden aangepast. De wet is gedateerd! Niet aangepast naar de hedendaagse tijd en kan bestempeld worden als ‘na-oorlogs’. Zo ook de mening en uitvoering van vele mensen actief in de Rechtelijke Macht en de Jeugdzorg. Een moeder is niet meer standaard de juiste partij, maar is één van de twee ouders die het kind een basis kan geven, echter niet zonder ook de positieve energie van de vader. Het uitgangspunt van ‘Moeder is de zwakke partij’ moet echt eens van tafel. Er moet veel meer dan nu gebeurd, uit het oogpunt van het kind worden gekeken. Ouders (dus vaders en moeders) die niet in het belang van het kind handelen moeten hierop kunnen worden aangesproken.

Kom ik nu alleen op voor vaders? Nee!
Het gaat op vele fronten mis! Daarom pleit ik niet alleen dat vaders meer positie krijgen in de wetgeving, maar dat er op een geheel andere wijze moet worden aangekeken tegen de problematiek rondom kinderen bij een scheiding. Helaas is het zo dat ons rechtstelsel de mogelijkheid geeft om maar te blijven procederen met een ‘vrijstelling van kosten’. Hierdoor worden negatieve situaties in stand gehouden. Er is geen dwang om tot een oplossing te komen via een andere weg, want je blijft gewoon naar een advocaat stappen. Telkens worden de kosten door de overheid (lees: belastingbetaler) vergoed. Dit levert de advocatuur miljoenen op per jaar en kost de overheid miljoenen extra aan onnodige rechtszaken, belasting op het Openbaar Ministerie, opsporingsgelden vanwege valse aangiften etc. Hier komen we op de economische effecten van verkeerde effecten in de wetgeving over ‘hoe om te gaan met kinderen’. Valt er te besparen? Zijn gezinsproblematieken anders op te lossen? Is het mogelijk om ouders méér verantwoordelijkheid te geven om tot oplossingen te komen? Is het mogelijk om het kind een betere positie te geven in onze samenleving?

Volmondig zeg ik:”Ja!”. En vele mensen zeggen ‘Ja’ met mij. Alleen is het oto op heden nog steeds niet goed gelukt om de politiek zodanig in beweging te krijgen dat er niet op incidenten moet worden gereageerd, maar dat er nu eindelijk eens structureel moet worden gewerkt aan oplossingen. Waardoor het neveneffect is dat vrijgekomen gelden nu eindelijk echt eens kunnen worden benut voor die zaken die noodzakelijkerwijs ‘van buitenaf’ hulp nodig hebben.

Komen we terug bij de essentie van dit blog. Kinderen verdienen het om te mogen opgroeien in een veilige en vertrouwde omgeving. Contact te mogen hebben met beide ouders, familie en vrienden. De hulp te krijgen in de opvoeding om te ontwikkelen tot bewuste liefhebbende volwassenen met het juiste zelfvertrouwen en educatie. Wie gaat hier in de politiek de verantwoordelijkheid voor nemen? Wie gaat in het onderwijs de verantwoordelijkheid nemen? Wie gaat als ouder zijn of haar handelen eens goed overdenken? Kortom:”Hoeveel kinderen mogen komende feestdagen onverwachts ineens wel naar de andere ouder, terwijl dit nu niet in de planning ligt?”

Wanneer één kind meer dan nu de kans krijgt om bij zijn vader of moeder te zijn komende Kerst dan is de boodschap van mijn blog overgekomen…

Dank jullie wel voor het lezen. Schroom vooral niet om te reageren, jouw mening achter te laten en te helpen dit dialoog een zodanige omvang te laten krijgen dat iedereen, maar vooral de politiek, aandacht krijgt voor structurele oplossingen…

Hele warme liefdevolle feestdagen…
Een liefhebbende ouder

Bronnen:
– ‘Amber Alert’
– Amber Alert Nederland op Hyves
– Blik op Nieuws – Melding van de 4-jarige Roshayra
– David Horsey (cartoon)
– Russell Macaulaywang (cartoon)
– Jefferson Parish (cartoon)
– Marlendy (Christmas Card)

Advertentie