Afscheid… Dé stap naar een nieuw begin…

ALKMAAR – Het afgelopen decennia is één van de moeilijkste geweest van mijn leven. De blogs, de vele reacties off- en online hebben mij door de soms hele lastige, en vooral emotionele periodes heen getrokken. Het strijden voor het belang en welzijn van je kind is slopend. Echter heb ik geen moment gehad van opgeven. Wel van noodzakelijkerwijs moeten accepteren van een situatie die je als ouder onmachtig maakt. Het verdriet heeft een wond in mijn hart achtergelaten die met regelmaat vol gestrooid werd met zout. Het kreeg nimmer de tijd om te helemaal helen. Die tijd is nu voorbij. De situatie is totaal veranderd! Een belangrijke wijziging is uitgesproken door de Rechtbank waardoor na vele jaren de strijdbijl kan worden begraven. Van een ouder met een onuitvoerbare omgangsregeling naar een ouder met eenhoofdig gezag is een totale kanteling in het leven van mij en mijn kind. Ooit zat mijn ‘kind in de knel’, nu mag mijn kind frank en vrij aan de toekomst werken!

Het besluit van de rechtbank heeft wel duidelijk gemaakt dat ook de mening van de rechtelijke macht aan het veranderen is. De omstandigheden waren er ook wel naar, maar even goed heeft het nog lang geduurd. De belangrijkste oorzaak van de lange duur is de handelswijze van degene die uitvoering heeft moeten geven aan de ondertoezichtstelling in de periode 2003 t/m 2008. Kort geleden is het eindelijk toegegeven dat zij eerder hadden moeten optreden. Wat deze organisatie vergeet is dat zij willens en wetens een kind een onbezonnen jeugd hebben ontnomen met alle mogelijke traumatische gevolgen van dien. Ooit komt het moment dat deze mensen ter verantwoording worden geroepen. Hoe? Wanneer? Dat zal de toekomst leren. In het belang van mijn kind heb ik besloten om te stoppen met bloggen op deze website. Wij willen ons richten op het een plek geven van alle negatieve ervaringen…

Het schrijven stopt echter niet. Ik heb mij voorgenomen om mijn ervaringen, aantekenen, odners vol besluiten en documentatie van de rechtszaken, te gaan benutten om een boek te gaan schrijven. Het wordt een combinatie van een biografie en literatuur over de misstanden bij instellingen in de jeugdzorg. De motivatie om het boek te gaan schrijven is groot, maar of het ooit de kunst der literatuur gaat halen is nog onduidelijk. Het proloog is bijna klaar. Na review door een beperkte groep intimi en kritische lezers, neem ik definitief het besluit. Dan is het doorgaan of stoppen! Want soms… heel soms… moet je zaken laten rusten! Als het maar voor de eigen gemoedsrust. Aan de andere kant kan het heel veel ouders in een dergelijke situatie helpen om meer inzicht te krijgen. Vooral om te gaan beseffen dat je wel als partners afscheid kunt nemen, maar nimmer meer als ouder. Wanneer door toedoen van mijn toekomstige boek minimaal één kind een betere toekomst krijgt, dan ben ik al tevreden.

Het gaat dus wel even duren voordat jullie weer iets kunnen lezen afkomstig van mijn hand. De hoop is dat ouders die momenteel in een ‘(vecht)scheiding’ zitten, goed nadenken over de stappen die zij nemen en vooral ook laten. Dit blog wil ik afsluiten met het belangrijkste advies over hetgeen ik heb geleerd.

“Geef nimmer je kind op, hoe moeilijk de situatie ook is.“

Advertentie

Nieuwe jeugdwet, stap in de goede richting?

AMSTERDAM/DEN HAAG – De nieuwe jeugdwet welke op 1 januari 2015 het daglicht moet gaan zien stuit nogal flink op weerstand. Als we de gerechtelijke macht moeten geloven dan betekent het een significante achteruitgang daar waar het om gedwongen zorg voor jongeren (b.v. uithuisplaatsing) gaat. Gemeenten zien vooral de kosten als een belangrijke weerstand en schreeuwen moord en brand om extra geld. Daar waar wij als belastingbetaler eerder zouden verwachten dat gemeenten om kennis uit de centrale organen zouden vragen. Nee, daar gaat het niet om! De kennis gaat men binnen de gemeenten de komende jaren gewoon opnieuw proberen op te bouwen. Het kabinet wil doorzetten met het overhevelen van de jeugdzorg bij de provincies naar de gemeenten. Een belangrijke stap om de zorg dichter bij de burger te brengen. De grootste reden is besparing, want de kosten stijgen de pan uit. De decentralisatie van jeugdzorgtaken moet op deze wijze worden teruggedrongen. De Eerste Kamer is nog niet overstag dat het ook allemaal goed geregeld is. Op dit moment is er nog geen volledige steun in de Eerste Kamer waardoor de invoering van de nieuwe jeugdwet nog géén voldrongen is!

Bron: Rijksoverheid – Kamerstuk Jeugdwet

Transitie Jeugdzorg noodzakelijk!
“We kunnen problemen niet oplossen met dezelfde wijze van denken als waarmee de problemen zijn veroorzaakt!” is de vrije vertaling van een van de meest gebruikte quotes van Einstein. Er moeten daadwerkelijk significante veranderingen gaan plaatsvinden. De redenen lopen uiteen van aard. Niet alleen geld is een oorzaak van de afkalvende jeugdhulpverlening. De té grote diversiteit van organisaties, geen centrale structuur of kennisdeling, bizarre indicatiestellingen, noodzakelijke diagnoses om allerlei budgetten vrij te krijgen, rugzakken voor onderwijs, beweging naar passend onderwijs, verschil tarieven tussen provincies en gemeenten en zo kunnen we nog wel 1.000 argumenten opnoemen die de noodzaak van een grootschalige transitie noodzakelijk maken. We kunnen echter op voorhand al zeggen dat de insteek fout is. De kaders krijgt men niet gesteld. De handen krijgt men niet ineen om een eenduidige horizon neer te zetten om de jeugdzorg en hulpverlening in te richten in Nederland. En de reden? Eenvoudig, men zit opgesloten binnen hetzelfde denkkader als waar men al decennia lang in is opgeleid en men zich ook naar blijft gedragen. Het is tijd voor bestuurlijke vernieuwing in de jeugdzorg om innovatie op de “werkvloer” gerealiseerd te krijgen. De echte innovatie moet namelijk “van onder af” komen. Hiermee wil ik duidelijk benadrukken dat de kennis en kunde om de jeugdzorg te kunnen innoveren niet in de huidige bestuurlijke laag zit, maar op de werkvloer.

“Machtiging tot uithuisplaatsing!”
Het is donderdagmiddag 16:45 uur als ik nerveus naar mijn telefoondisplay staar. Vandaag is de dag dat mijn zoon bij zijn moeder “uithuis wordt gehaald!” Er is duidelijk bepaald dat hij niet langer veilig kan verblijven op zijn woon- en leefplek.
De rechtelijke macht heeft een “machtiging uithuisplaatsing” afgegeven waardoor Bureau Jeugdzorg eindelijk over kan tot “veiligstellen” van mijn zoon. Een heel triest verhaal, want door cruciale fouten van Bureau Jeugdzorg Noord-Holland-Noord is de situatie waarin mijn zoon heeft moeten leven zo ernstig opgelopen dat hij nu onnodig getraumatiseerd is.
Het gaat jaren in beslag nemen om hem weer in een gezonde positieve en vertrouwde richting te krijgen. Hij is het vertrouwen compleet kwijt door alle heftige ervaringen die onnodig zijn gebeurd in zijn prille jeugd.

“Hij is veilig gesteld!”
De adrenaline giert door mijn lichaam. Om 17:00 uur gaat de automatische telefoonbeantwoorder er weer op bij BJZNH. Dan kun je niemand meer bereiken. Om 16:55 uur wordt het mij teveel. Er was mij beloofd dat ik gebeld zou worden zodra ze hem veilig hadden gesteld. In de veiligheidsanaylse en bepaling van maatregelen vooraf was er vastgesteld dat ik beter uit beeld kon blijven. De verantwoordelijk teamleider van BJZNH, die het overgenomen had van de gezinsvoogd zoals de procedure voorschrijft, zou mij telefonisch laten weten hoe e.e.a. was verlopen. Niets gehoord! Terwijl de actie gepland was om mijn zoon van school op te halen en gelijk te scheiden van zijn moeder om eventuele gevaarlijke situaties in zijn bijzijn te voorkomen. Ik hoor een kiestoon. Er wordt opgenomen. Bij de dame die ik aan de lijn krijg vraag ik naar de betreffende persoon. “Ik ga even kijken in de agenda.” antwoord de dame. Terughoudend leg ik haar alvast uit dat alleen doorverbinden genoeg is. “Helaas degene die u wilt spreken is niet aanwezig vandaag.” gaat zij door. “Mevrouw, mag ik u iets uitleggen?” vraag ik met een rustige stem. Zij luistert maar hoor een zucht door de telefoon klinken. Het geeft mij gelijk de indruk van ‘daar hebben we weer zo’n vader‘, iets wat mij al zo vaak is overkomen. Waarvoor men zich dan achteraf weer gaat excuseren omdat het zo niet is bedoeld! Echter weet ik nu nog niets. Het is kort na vijf uur als ik in contact kom met een van de mensen die wetenschap heeft van de situatie rondom mijn zoon. “Hij is veilig gesteld! Het is redelijk goed verlopen. Sorry dat we niet eerder hebben gebeld!”

“In mijn armen… in een ware veilige omgeving…”
“Mam, ik weet niet waar hij precies zit maar hij is veilig nu” vertel ik mijn moeder als ik haar het ‘goede’ nieuws vertel. Met BJZNH heb ik afgesproken dat we trachten zoveel als mogelijk is gelijkheid aan te houden over wetenschap van mijn zoon. Ik wist dus niet waar hij zat. De vrijdag word ik gebeld om geïnformeerd te worden over hoe het met hem gaat.
“Kan ik hem zien?” is mijn vraag.
Een nogal onwetend klinkende medewerker van BJZNH geeft aan dat hij eerst de situatie wat wil stabiliseren. Mijn ongeloof is groot want dat was zeker niet de afspraak. Snapt deze persoon dan niet wat er allemaal is voorbereid? Ik wil weten hoe het met mijn zoon gaat! Het komende weekend was mijn weekend van omgang, dus ik wil hem minimaal kunnen zien en spreken. Hij moet weten, voelen en zien dat ik er voor hem ben!

“Als hadden komt, is hebben te laat…”
Het is een situatie die vele malen per jaar voorkomt. Het gehele proces heb ik achteraf eens “vrij van emotie” zover als mogelijk is, objectief proberen te evalueren. Het is een kostenverslindende situatie rondom zo’n jeugdige. Soms ook erg onnodig omdat organisaties niet met elkaar praten of overleggen. Privacy, andere denkwijze, andere belangen, financiele consequenties etc. etc. Triest, want voor mijn zoon had de situatie al jaren eerder opgelost kunnen worden. Dan had hij zijn vader niet jaren hoeven missen. Had zijn moeder met andere hulp misschien niet zo ver doorgeslagen en bovenal, had mijn zoon niet opgezadeld geworden met allerlei weerstanden waar hij heden ten dage mee moet leren omgaan. Zaken die door gebrek aan een gezonde opvoedingssituaties nu met versneld tempo ingehaald moeten worden. Ook hier is de nodige ‘extra’ begeleiding bij nodig.
Concreet kun je het oordeel vellen dat BJZNH haar eigen toekomstige klantenkring heeft gecreëerd. Hier moeten we als samenleving hard tegen gaan optreden. Iedere organisatie die met jeugdzorg en/of jeugdhulpverlening bezig is moet altijd het doel hebben om in de toekomst niet meer te willen bestaan. (Zie Unicef Kinderrechten)

Miljoenen euro’s worden weggespoeld…
Alleen met zo’n gedachtegang verleen je optimale zorg! De individu moet op eigen benen kunnen en willen staan… daar moet je mee willen helpen. Er blijft daarnaast altijd werk genoeg te doen. De angst om zonder werk te komen is te groot bij dergelijke instanties. Triest! Want de geldverspilling in de jeugdzorg gaat om vele miljoenen euro’s. Geld wat voor kinderen beter ingezet kan worden om sporten, leren, leven en wonen waar mogelijk te verbeteren. Wie staat op?
Wie krijgt de kans om de logge schepen (provincies) te transitioneren naar allemaal kleinere schepen (gemeenten) waarbij er oog is voor het kind?
De overheid moet de zorg overnemen als ouder het niet (meer) kunnen. Veel belangrijker is dat de overheid de eenvoud van kaders gaat scheppen, gebaseerd op het Europees Verdrag van de Rechten van het Kind, dat kinderen veilig kunnen opgroeien.
Er is ook een keerzijde die hier van zeer groot belang is. Daar waar kinderen kaders voelen waarbinnen zij veilig en vertrouwd kunnen leren van fouten, kunnen voelen dat zij geliefd zijn, mogen leren dat fouten niet altijd fouten zijn… excelleren kinderen uit flexibiliteit naar grote hoogte van het eigen kunnen! Zij zijn allen talentvol!

Resume “Sta jij aan wal of help je mee roeien met de riemen die we hebben?“
We kunnen eenvoudig concluderen dat de zorg voor kinderen cruciaal is voor de groei van ons land. De kinderen van nu moeten in de toekomst ons land op de schouders gaan dragen. Als wij als huidige ouders, politici, rechters, jeugdhulpverleners, politie, artsen, verpleegkundigen, docenten, sportbegeleiders en iedereen die met kinderen in contact staan, niet de schouders onder een nieuwe wetgeving zetten, dan komt het niet goed.

Dan is alle hulp straks onbetaalbaar. In casu mijn zoon hadden er honderdduizenden euro’s (ja u leest het goed!) bespaart kunnen worden als BJZNH zich van haar taak had gekwijt. Helaas had ik daar totaal geen invloed op! Alle rechtbanken en onderzoekscommissies ten spijt die telkens het spoor compleet bijster bleven door alle falsificatie in de rapportage van BJZNH.
Als de rechtelijke macht duidelijkheid had gegeven met dezelfde energie zoals zij nu dwars voor de wetgeving liggen, als iedereen in zijn omgeving zich sociaal verantwoordelijk had opgesteld dan had mijn zoon jaren geleden al een andere toekomst gehad. Kortom de nieuwe jeugdwet mag dan nog niet geheel optimaal zijn, maar het is een stap in de goede richting voor vele kinderen.

Mijn persoonlijke hoop is dat we ooit een neutraal “Advies- en Toezichtsorgaan Jeugd” gaan opzetten die slechts gemeenten ondersteunt met “meest ideale practices”, “bewezen (wereldwijde) methodieken”, “kennisdeling” en welke toezicht houdt op geldverslindende processen! Waar particulieren instellingen lokaal moeten acteren. Geen Raad van de Kinderbescherming, want die heeft aangetoond niet te kunnen functioneren als objectieve en neutrale partij! Als voorstanden van de denkwijze van Richard Branson pleit ik om geen (idioot ingerichte) grote organisaties het alleenrecht te geven om jeugdzorg te verlenen. De inrichting van De Opvoedpoli is een mooi voorbeeld hoe dingen anders kunnen. Wel een duidelijk gezicht naar buiten en heldere methodieken, maar ook allemaal in de kern eigen lokale initiatieven en betrokkenheid. Jeugdhulpverlening moet persoonlijk, klein en compact, dichtbij het kind en wars van alle doorgeschoten privacy regels die door vele worden misbruikt om maar niet de verantwoordelijkheid te hoeven nemen…

Participeren is ook ‘alleen jouw verhaal delen‘…
Laat vooral uw wensen, ideeen, klachten, verhalen etc. weten, want alleen met heldere punten kunnen we er als ouders gezamenlijk iets aan doen… Ik sta grotendeels achter de wijzigingen en daar waar ik het niet eens ben met de wetgeving, steun ik op positieve wijze met het verkrijgen van aanpassingen… Mijn doel en motivatie? Het kind moet veilig en vertrouwd kunnen opgroeien tot een waardevolle mens die vrij in het leven kan en mag staan om binnen de algemene maatschappelijke kaders zich te ontplooien tot een liefdevolle ouder…

Het kan ook echt anders…
En mijn zoon? Het complete verhaal komt in een boek, want probeer het als vader van mij af te schrijven. Hij woont inmiddels volledig bij mij, volgt het voorgezet onderwijs, sport elk weekend en heet hij inmiddels de kans gekregen om een flink familie- en vriendennetwerk op te bouwen. Zelfs ook met de familie van “moederszijde”.
Samen met BJAA, wat een totaal anders opererende organisaties is dan BJZNH, zijn wij als volwassenen aan het kijken hoe we voor hem kunnen zorgen dat hij zijn band met zijn moeder in de toekomst in een veilige en vertrouwde omgeving kan herstellen, omdat ondanks alles is en blijft het zijn moeder… en verdienen zij een liefdevolle band met elkaar!

Iedereen die wijsheid wil aanreiken om tot verbeteringen te komen of persoonlijke verhalen wil insturen mag altijd mailen naar info@onmacht.nl of bij voorkeur inzenden via het reactieformulier.

Note: De ingezonden informatie zal nimmer zonder voorafgaande schriftelijke toestemming worden gebruikt voor welke doelstelling dan ook. Het publiceren op deze website kan alleen via het reactieformulier. U geeft daarmee dan ook expliciet toestemming om de reactie openbaar te publiceren.

Beeldvorming in de jeugdzorg is kwetsend!

De woensdagmiddag is bijna ten einde. De wijzers op de klok leken deze dag wel dubbel zo snel te draaien. Het midden van de week is altijd ff een omslagpunt in de drukte van de week. Een gesprek met een collega moest nog worden afgerond en dan was de werkdag ten einde. “Tring… Tring…” klonk ineens de telefoon luid in de zaal waar het luttele seconden daarvoor doodstil was. Ik pakte de telefoon op. Met een vriendelijke stem maakte ik mij bekend. “Papa… met mij…” klonk het zachtjes. De verwarring werd groot toen het bleek dat het niet mijn oudste zoon was. De stem klonk bijna identiek. “Papa, hoor je mij wel? Hoe gaat het met je?” hoor ik wat harder uitspreken. De tranen sprongen in mijn ogen! Mijn hart sloeg loeihard in mijn keel. Als een donderslag bij heldere hemel!

Drie jaar had ik al geen contact meer gehad met mijn zoontje. En ineens hoorde ik zo uit het niets zijn stem liefdevol vragen hoe het met mij ging. Mijn hart brak! De tranen liepen als een ware plotselinge regenbui over mijn wangen. De collega tegenover mij zag mijn houding vol van zelfvertrouwen met een klik veranderen in gebroken man met een betraand gezicht. Mijn adem stokte en zo goed en kwaad als het ging probeerde ik mijn zoontje te woord te staan. De nervositeit van mijn zoontje was ook duidelijk te merken. Het waren slechts enkele minuten, want hij belde stiekem met de telefoon van zijn moeder.

Ik was trots op hem en vertelde dat hem ook. We namen afscheid met beide de woorden uit te spreken: “We zien elkaar snel! Ik hou van jou!” Mijn geluk kon die dag niet meer op. “Het is hem gelukt om mij te bellen” was het enige wat door mijn gedachte ging. Op dat moment kon ik nog niet vermoeden dat het nog maanden zou duren voordat ik hem weer in mijn armen kon sluiten. Het contact was van mij uit niet te leggen. Telkens als ik belde werd de haak erop gegooid. Slechts een keer werd ik vloekend en tierend te woord gestaan. Maar mijn zoon kreeg ik niet te spreken. Ik had te maken met een wraakzuchtige moeder die iedere kans nam om te verstoren.

Het is najaar 2010 als op vrijdagmiddag om 16:30 uur de telefoon gaat. Ik zat thuis de laatste email weg te werken omdat er een heerlijk weekend voor de deur stond. Het weekend maar eens geen werk doen, was mijn plan. “U spreekt met mevrouw X van De Raad voor de Kinderbescherming. Bent u de vader van Romeo?” vroeg een norse vrouwenstem. “Ja!” antwoordde ik, direct gevolgd met “Hoe is het met hem?”.

“Ik maak graag een afspraak met u om dit te bespreken.” Na meerdere malen vragen kreeg ik te horen dat het niet goed met hem ging. Ik was helemaal van slag. Een doemscenario ging door mijn hoofd. Lag hij in het ziekenhuis? Was hij ernstig gewond? Of misschien wel erger? Had zijn spontane actie geleid tot een heftige reactie in zijn leefomgeving? Vragen die met hoge snelheid door mijn hoofd gingen. “Nee, het gaat niet goed met hem, maar niet wat u nu denkt gelukkig. Het is echter wel zorgelijk waardoor wij nu een onderzoek doen” vertelde mevrouw X.

“Ik zou u graag persoonlijk willen spreken i.v.m. het onderzoek en wil u als vader ook horen. Is dat mogelijk voor u?”
Vele woorden en zinnen gingen heen en weer, want mijn aanbod om gelijk in de auto te stappen werd als ‘niet mogelijk’ bestempeld. “Ergens volgende week op woensdag of donderdag heb ik wel gelegenheid!” ging ze verder. Deze mevrouw X wist echt niet dat je dit soort telefoontjes nooit op deze wijze mag doen. “Woensdag? Donderdag? “Ik kom er nu aan!” gaf ik haar aan. Helaas, welke poging ik ook ondernam, er was geen mogelijkheid aanwezig om haar dezelfde middag nog te spreken te krijgen. Het aandringen wierp daarintegen wel zijn vruchten af, want na een klein halfuurtje werd ik teruggebeld. Of het mogelijke was om maandochtend om 09:00 uur af te spreken in Amsterdam.

Maandagochtend om 08:45 uur liep ik het kantoor van de Raad aan het IJbaanpad binnen. Strak in het pak, want zo werk ik nou eenmaal. De receptioniste belde mevrouw X.”Hoe heeft u uw ex-vrouw leren kennen?” vroeg ze mij direct toen ze aan kwam lopen. “Hoe is het met Romeo?” vroeg ik haar. “Ik kom hier niet om over mijn ex-vrouw te praten. Mijn zoon heb ik al drie jaar niet gezien. Klaarblijkelijk begrijpt u niet dat ik het hele weekend van slag ben geweest?“.
Het was een gesprek met een begin welke ik nooit meer zal vergeten. Deze mevrouw X was gevuld met vooroordelen over ‘hoe vaders zijn als zij hun eigen kroost niet zien‘. Dan hebben ze vast niets op met hun kinderen, was haar mening. Pas na een half uur praten, begreep zij heel duidelijk dat het hier om een hele andere situatie ging. Het was van mij zeker geen vrijwillige stap geweest.

Tot aan alle (interne) commissies van Jeugdzorg en Raad voor de Kinderbescherming eaan toe was er gestreden voor de omgang met mijn zoontje. Echter zonder resultaat, want de ene instantie dekte de grove fouten en verkeerde handelingen van de andere. Het was met recht ‘de slager die zijn eigen vlees keurt!. De laatste hoorzitting over de onrechtmatige opheffing van de onder toezichtstelling gaf mij vanwege de vraagstellingen de indruk dat deze mensen achter de tafel verstand van zaken hadden. Het liet een een gevoel van hoop achter. Deze werd echter compleet teniet gedaan toen het verslag van de hoorzitting en de uitslag binnenkwam. Ik kon mij niet anders dan neerleggen bij het genomen besluit. Jeugdzorg liet mijn zoontje als een baksteen vallen!

De moeder blokkeerde alle omgang en bleef de omgang structureel frustreren. Mijn geld voor advocaten was inmiddels op. De betalingsregelingen voor de hoge advocaatkosten waren niet meer op te brengen. Je staat als vader, ondanks een beschikking van de rechtbank, met lege handen. Je wordt dan gedwongen om je leven op te pakken zonder omgang met je kind. Een diepe wond wordt in je hart geslagen. Je staat machteloos. De onmacht zorgt er tevens voor dat je emotioneel zo word gehard waardoor je met afgesloten hartje door het leven gaat. Gelukkig waren mijn andere kinderen van een andere moeder. Iemand die het duidelijk anders deed. Zij sterkte mij allemaal, maar een lege plek in mijn hart deed pijn. En bleef verdriet geven, dagelijks huilde mijn hart.

Zo’n situatie los je zelf niet zomaar op. De gezinsvoogd had moeten ingrijpen. Volgens Bureau Jeugdzorg waren alle punten opgelost met uitzondering van herstel van de omgang. Hiervoor moest ik zelf maar naar de rechtbank. De ondertoezichtstelling werd definitief opgeheven. Helaas, een papa met een regeling op papier, maar in de praktijk met lege handen. Maar erger nog, weer een kind die zijn vader niet ziet!

Vanaf die dag is er inmiddels erg veel veranderd. Romeo is n.a.v. het onderzoek na twee jaar weer onder toezicht gesteld en enkele maanden na het onderzoek uit huis gehaald bij zijn moeder. Een proces wat eenvoudiger had gekund en gemoeten. Romeo is bewust, willens en wetens door het laakbare optreden van een gezinsvoogd en haar directe leidinggevende, beschadigd! Hij heeft trauma’s opgelopen die nog vele jaren nodig zullen hebben om naar de achtergrond te verdwijnen. Vergeten zal hij ze nooit, want wat hij op zijn leeftijd onnodig heeft moeten ervaren is schokkend te noemen. Hij is “van ver gekomen” noem ik het wel eens. Nu gaat het goed met hem. Erg goed zelfs! Inmiddels woont hij volledig bij zijn vader. Een liefdevolle omgeving waarin hij de kans krijgt zich te ontplooien. Waar zijn grote zus en broer, kleine broertje, familie en vrienden een groot netwerk voor hem vormen. Nooit meer zal hij alleen komen te staan.

De overgang van jeugdzorg Noord-Holland naar jeugdzorg in Amsterdam heeft de situatie 180 graden doen keren. Thuis gaat het goed met hem. De laatste twee jaar op de lagere school heeft hij “met vrucht doorlopen”. Nu volgt hij zelfs VMBO-T/Havo, waardoor hij na tien jaar ellende nu zicht heeft op een mooie toekomst. Zijn moeder wil hij niet meer zien. Jeugdzorg heeft alles geprobeerd om de omgang te waarborgen, maar moeder werkte aan niets mee. Erger zelfs ze bleef hem beschadigen in de enkele uren dat ze hem wel mocht zien. Nu is besloten dat zij hem niet meer mag zien. Zijn veiligheid is daar niet te garanderen. Eindelijk worden er geen risico’s meer genomen. Hij is veilig…

Dit blog is een onderdeel van een boek waarin de ervaringen worden beschreven van een vader die machteloos heeft moeten toezien hoe Bureau Jeugdzorg Noord Holland en haar medewerkers zijn zoon bewust heeft blootstelt aan traumatiserende gedragingen van een moeder. Hoe gezinsvoogden het belang van vooral moeders boven het belang van kinderen blijft stellen. Zlefs vandaag de dag nog werken dezelfde incompetente medewerkers bij deze organisatie. Een organisatie die nog beter vandaag dan morgen opgeheven kan worden omdat dit orgaan van de Nederlands jeugdzorg in de provincie ziek is. Ongeneselijk ziek! Vele Noord-Hollandse kinderen zijn dagelijks de dupe van niet functionerende leidinggevenden die incompetente gezinsvoogden hun gang laten gaan. Hoe dit ooit kan veranderen in Noord-Holland?

Gewoon Bureau Jeugdzorg Noord Holland per direct opheffen en overdragen aan mensen die een verlengstuk zijn van Bureau Jeugdzorg en Agglomeratie Amsterdam of anders overdragen aan een particulier landelijk werkende organisatie welke het klappen van de zweep erg goed kennen!

Evert vraagt…

[28 oktober 2012 om 8:37 pm]

Evert zegt:

Ik ben op zoek naar mensen die met mij een Stichting willen opzetten tegen deze Maffia praktijken die ze nu ongehinderd kunnen uitvoeren , er moet op welke manier dan ook wat ondernomen worden . Een stichting of actiegroep die met zelfde maffia praktijken deze criminelen aanpakt. Dus voelt u zich geroepen dan hoor ik het graag.

Reactie: Beste Evert, wij hebben jouw vraag als bericht gepost omdat wij van mening zijn dat jouw bericht en zeker het verhaal erachter (lees: reactie op Blog ‘De Macht en Onmacht’, zeker de aandacht verdient. Zonder vanuit Onmacht een standpunt in te nemen, omdat wij het dossier niet persoonlijk kennen, willen wij juist wel dat dergelijke verhalen boven water komen.

Krachtenbundeling: De structurele fouten die er bij Bureau Jeugdzorg en de Raad voor de Kinderbescherming worden gemaakt, hebben zo’n extreme impact en traumatisering op kinderen dat wij hier extra aandacht aan willen besteden. Wij zijn echter ook van mening dat er al veel te veel individuele stichtingen, actiegroepen etc. zijn. Het is in onze ogen beter om nu eens de krachten van al die ouders, die benadeeld worden door een jeugdzorginstelling, te bundelen. Een van de reeds bestaande stichtingen kan hier perfect de fundering voor vormen.

Bewustzijn: Het geldt voor zowel vaders als moeders! Weet dat onmin en negativiteit aan beide zijden gebeurd… De enige die echt de pineut zijn, zijn de kinderen!

Doelstelling: Doel moet zijn om het bewustzijn bij politiek, jeugdzorg, justitie, maar ook scholen en huisartsen, voor eens en voor altijd en blijvend wakker te schudden. Waarom kinderen standaard bij een moeder moeten opgroeien is voor ons nog steeds een vraag. Waar zijn de rechten van het kind om te worden beschermd? Om de opvoeding te krijgen die het kind verdient? Om de kans te krijgen op te groeien met, indien mogelijk, een relationele band met beide ouders?

Uitnodiging: Wij nodigen iedereen uit om op dit bericht te reageren! Heeft u een stichting of actiegroep, wenst u ook te streven naar verbetering van jeugdzorg in Nederland voor al die kinderen? Denkt u nu ook aan de komende feestdagen en hoe het nu weer in goede harmonie geregeld moet worden voor uw zoon of dochter? Start dan nu met nadenken om de krachten te bundelen. Hoe meer zaken in de openbaarheid komen, hoe beter! Hoe meer kinderen een eerlijke kans gaan krijgen…

Eigen verantwoordelijkheid: Wij willen er ook op wijzen dat wij slechts het platform beschikbaar stellen om ‘onmacht’ boven water te krijgen. De verhalen en inzendingen worden door ons niet geredigeerd, gecensureerd of anderszins aangepast. Onder ‘vrijheid van meningsuiting’ heeft iedere Nederlandse staatsburger het recht om zijn of haar mening te uiten. Derhalve is iedereen ook verantwoordelijk voor zijn of haar inzending. Wees bewust dat iedere inzending ook de waarheid is van de inzender, maar niet altijd een compleet of geheel beeld kan zijn. Daarvoor zijn de achtergronden meestal te complex.

Tip: Wilt u ook uw verhaal delen? Anoniem of met naam? Wees dan altijd bewust dat er geen relatie naar uw kind gelegd kan worden. Eenmaal op internet is het moeilijk te verwijderen. Schrijf respectvol en laat namen van hulpverleners achterwege of gebruik een synoniem. Weet dat de lezers toch wel begrijpen dat het mis is en vooral geïnteresseerd zijn naar uw eigen verhaal. Om te kunnen helpen, tips te kunnen geven of om er zelf van te leren. En toch… Door ongezouten te schrijven over hetgeen uw kind moet doorstaan, wordt het duidelijk dat de Nederlandse jeugdzorg mislukt is! Er moet spoedig sterk worden gesaneerd om al die kinderen wel goed te kunnen helpen en niet in de toekomst te kampen te krijgen met allerlei sterk getraumatiseerde volwassen…

Het kind staat centraal! (Deel 3)

ALKMAAR – Het is al een lange tijd terug dat ik een blog heb geschreven hier op onmacht. De ontwikkelingen waren van dien aard dat ik het even prettiger vond om focus te houden. Desalniettemin heb ik wel de nodige offline aantekeningen bijgehouden om te kunnen schrijven over de ontwikkelingen in de jeugdzorg. Soms moet je duidelijke keuzes maken. Dat heb ik de afgelopen maanden gedaan. Het heeft mij wel het inzicht gegeven dat er veel meer behoefte is naar informatie. Lees meer…

Decembermaand, niet voor iedereen een moment van warmte…

AMSTERDAM – Het was kort na 11:00 uur op zaterdag 10 december dat ik op het informatiebord boven de weg de tekst zag verschijnen van een ‘Amber Alert’. In eerste instantie stokte mijn adem kort. Het zou toch niet waar zijn? Weer een kind in de problemen? Ik zette mijn auto aan de kant en keek via ‘Amber Alert’ en Twitter wat er precies aan de hand was. Na het lezen van het ‘Amber Alert’ (http://www.amberalertnederland.nl) heb ik deze via mijn digitale netwerk verder verspreid. Daarna de weg vervolgd naar mijn zoontje die bij zijn moeder woont. We hadden afgesproken om samen te brunchen omdat ik ’s middag met de jongens naar een binnenspeeltuin zou gaan. Het kan namelijk ook echt anders als je niet meer met elkaar leeft.

In berichtgeving van ‘Blik op Nieuws’ stond letterlijk:[QUOTE] Volgens de moeder, die uiteraard zeer ongerust is, bestaat er geen direct gevaar voor het welzijn van het kind. De vader is volgens haar niet gewelddadig naar het kind toe en zij verwacht dat de verzorging van zijn kant goed zal zijn.[UNQUOTE]. Ik vroeg mij dan ook ernstig af waarom ‘Amber Alert’ zo breedschalig werd ingezet in dit specifieke geval! Gelukkig kwam al snel die dag het bericht dat het meisje van 4 jaar terecht was. Zondagochtend las ik mijn timeline op Twitter door over wat er zich precies had afgespeeld de dag ervoor. Via ‘Amber Alert’ kwam ik op Hyves terecht bij de berichtgeving over het vermiste meisje. De schrik sloeg mij om het hart toen ik las wat er allemaal over de vermissing werd geschreven. De reacties waren echt schrikbarend! ‘Geef hem de strop’, ‘gooi hem in de gevangenis’ en meer van dergelijke uitingen tekenenden de lijn van reacties. Té schandalig voor woorden!

Helaas leef ook ik gescheiden van mijn kinderen, maar probeer ik samen met de andere ouder wel een gulden middenweg te vinden in het belang van onze kinderen. Flexibiliteit, open communicatie en respect voor elkaar zijn wel nodig om dit mogelijk te maken. Mijn situatie kent nog wel een extra complicerende factor van een andere gebroken relatie wat heel veel energie kost, maar ook daarin staat maar één belang voorop en dat is onze zoon. Kortom ervaring te over om een duidelijk standpunt te mogen hebben over situaties waar kinderen in kunnen verkeren na een breuk van een relatie. Een ervaring waar je uiteraard liever verschoont van blijft, maar soms is een andere oplossing dan scheiding niet mogelijk. Daarover heb ik dan ook geen mening. Wel over hoe je daarna omgaat met de kinderen.

Soms komen volwassenen er helaas te laat achter dat leven samen niet meer de weg van de toekomst is. Zij kiezen er dan voor om niet meer als partners door het leven te gaan. Wanneer dit echter door de één wel wordt geaccepteerd, maar de ander niet dan zijn de rapen gaar. De emotie neemt dat de overhand waardoor dialoog niet meer mogelijk blijkt te zijn. Vindt dit plaats tussen volwassenen zonder kinderen dan is het eenvoudig. Het contact wordt verbroken en ieder gaat zijns of haars weg. De complexiteit komt naar voren als er kinderen in de relatie zijn ontstaan. Dan is dialoog noodzakelijk! Wat namelijk niet te beeindigen is, is het ouderschap. Je bent en blijft ten allertijde ouder. De emotie die tussen volwassenen plaats vindt, zorgt er dan vaak voor dat dialoog over het kind of de kinderen niet mogelijk is. Triest, want degene die de dupe zijn, is het kind of de kinderen.

Gelukkig zijn er veel kinderen die ouders hebben die het wel goed regelen. Die de persoonlijke emotie een plek weten te geven en omwille van de kinderen een weg zoeken en vinden om te zorgen dat de kinderen kunnen opgroeien met de liefde en energie van beide ouders in hun leven. Daar gaat dit blog echter helaas niet over. Het is december 2011, de economische crisis zit in een flinke Europese impasse, regeringen worden gedwongen om noemenswaardige besparingen door te voeren en de werkeloosheid zit in een stijgende lijn. Geen factoren die voor rust zorgen in gezinnen. Financiele problemen zijn één van de grootste factoren die zorgen voor scheidingen. Er is dus nog wel het een en ander te verwachten qua relatiebreuken in de komende maanden. Reden te meer om focus te hebben op het algehele belang van kinderen in Nederland. Zij vormen de toekomst! Zij zijn degene die ons land weer naar een hoger niveau moeten gaan brengen. Nu investeren in het welzijn van kinderen is dus cruciaal voor Nederland.

Wat beslist echter ons huidig kabinet? Allerlei besparingen op onderwijs, jeugdzorg en meer beperkende maatregelen die zorgen dat de problemen groter worden in plaats van afnemen. Hiermee wil ik niet zeggen dat er niets gedaan wordt, maar wel dat er ook andere maatregelen mogelijk zijn m.b.t. financiele middelen in relatie tot kinderen. Nu niet investeren zorgt voor nog meer problemen in de toekomst en met name in de zorg voor kinderen.

Gelijke rechten betekent ook gelijke plichten
In de grondwet van Nederland en het Europese Verdrag voor de Rechten van het Kind staan de kaders van hoe om te gaan met het belang van kinderen uitgebreid beschreven. Wat er echter gebeurd is in de afgelopen 66 jaar is dat de jeugdzorg, de Rechtelijke Macht en de overheid ad hoc ingegaan zijn op incidenten waardoor er de nodige jurisprudentie is ontstaan. Ook zijn er reparatiewetten (AMVB’s etc.) ontstaan die ervoor moeten zorgen dat kinderen veilig en vertrouwd kunnen opgroeien. De wirwar van wetgeving en jurisprudenties en de linkse mening dat een kind altijd bij zijn moeder de beste plaats heeft, zorgen voor grote doch vaak onnodige problemen. De emancipatie is maar één kant opgegaan. De positie van de vader als zorgouder heeft niet de groei doorgemaakt die past bij de ontwikkeling van de emancipatie op andere gebieden. Vele vaders kunnen perfect zorgen voor hun kroost. Net zoals vele moeders dat kunnen. De tijd is nu aanwezig om daar meer aandacht aan te geven. De machtspositie van moeders in de wetgeving, wordt zelfs door sommige moeders als onterecht bestempeld. Vooral moeders die wel het bewustzijn hebben dat het belang van het kind vooropstaat en daarom met de vader goede afspraken maken, vinden dat het anders moet. Het “loslaten van je kind” is moeilijk. Maar ook zonder scheiding komt er ene moment dat je je kind moet gaan loslaten. Hoe kunnen wij gezamenlijk de situatie zo veranderen dat het belang van de kinderen ten allertijde prefeleert boven de individuele belangen van een der ouders?

Wat moet er gebeuren?
Het begint in mijn ogen bij het bewustzijn van de beide ouders. Uit elkaar gaan moet mogelijk zijn, maar besef dat je als ouders altijd de verantwoordelijkheid blijft houden om te zorgen dat je kind een positief contact kan opbouwen en onderhouden met de andere ouder. Het ouderplan wat ooit in het leven is geroepen moet dit bewustzijn stimuleren, maar kan niet de gedachtegang van de ouders bepalen. Zij moeten dit zelf doen en nog meer uitvoeren! In mijn blog ‘De vijf pijlers van de maatschappij’ schrijf ik expliciet over wat van iemand verwacht mag worden t.a.v. kinderen.

De regering breekt regelmatig haar hoofd over deze onderwerpen. Helaas altijd ingegeven door vraagstellingen in de Tweede Kamer n.a.v. een situatie welke aandacht krijgt in de pers. Fout! Fout! Fout! Het is ad hoc politiek en zorgt niet voor een constructieve opbouw van wetgeving. Het zorgt voor oneigenlijke reparatiewetjes, vertekende beeldvorming bij de Rechtelijke Macht en Jeugdzorg en krijgt een weerslag op lopende dossiers. Het is een maaatschappelijk probleem wat om constructief dialoog vraagt. De wetgeving rondom het ‘kind’ in onze samenleving moet noemenswaardig worden aangepast. De wet is gedateerd! Niet aangepast naar de hedendaagse tijd en kan bestempeld worden als ‘na-oorlogs’. Zo ook de mening en uitvoering van vele mensen actief in de Rechtelijke Macht en de Jeugdzorg. Een moeder is niet meer standaard de juiste partij, maar is één van de twee ouders die het kind een basis kan geven, echter niet zonder ook de positieve energie van de vader. Het uitgangspunt van ‘Moeder is de zwakke partij’ moet echt eens van tafel. Er moet veel meer dan nu gebeurd, uit het oogpunt van het kind worden gekeken. Ouders (dus vaders en moeders) die niet in het belang van het kind handelen moeten hierop kunnen worden aangesproken.

Kom ik nu alleen op voor vaders? Nee!
Het gaat op vele fronten mis! Daarom pleit ik niet alleen dat vaders meer positie krijgen in de wetgeving, maar dat er op een geheel andere wijze moet worden aangekeken tegen de problematiek rondom kinderen bij een scheiding. Helaas is het zo dat ons rechtstelsel de mogelijkheid geeft om maar te blijven procederen met een ‘vrijstelling van kosten’. Hierdoor worden negatieve situaties in stand gehouden. Er is geen dwang om tot een oplossing te komen via een andere weg, want je blijft gewoon naar een advocaat stappen. Telkens worden de kosten door de overheid (lees: belastingbetaler) vergoed. Dit levert de advocatuur miljoenen op per jaar en kost de overheid miljoenen extra aan onnodige rechtszaken, belasting op het Openbaar Ministerie, opsporingsgelden vanwege valse aangiften etc. Hier komen we op de economische effecten van verkeerde effecten in de wetgeving over ‘hoe om te gaan met kinderen’. Valt er te besparen? Zijn gezinsproblematieken anders op te lossen? Is het mogelijk om ouders méér verantwoordelijkheid te geven om tot oplossingen te komen? Is het mogelijk om het kind een betere positie te geven in onze samenleving?

Volmondig zeg ik:”Ja!”. En vele mensen zeggen ‘Ja’ met mij. Alleen is het oto op heden nog steeds niet goed gelukt om de politiek zodanig in beweging te krijgen dat er niet op incidenten moet worden gereageerd, maar dat er nu eindelijk eens structureel moet worden gewerkt aan oplossingen. Waardoor het neveneffect is dat vrijgekomen gelden nu eindelijk echt eens kunnen worden benut voor die zaken die noodzakelijkerwijs ‘van buitenaf’ hulp nodig hebben.

Komen we terug bij de essentie van dit blog. Kinderen verdienen het om te mogen opgroeien in een veilige en vertrouwde omgeving. Contact te mogen hebben met beide ouders, familie en vrienden. De hulp te krijgen in de opvoeding om te ontwikkelen tot bewuste liefhebbende volwassenen met het juiste zelfvertrouwen en educatie. Wie gaat hier in de politiek de verantwoordelijkheid voor nemen? Wie gaat in het onderwijs de verantwoordelijkheid nemen? Wie gaat als ouder zijn of haar handelen eens goed overdenken? Kortom:”Hoeveel kinderen mogen komende feestdagen onverwachts ineens wel naar de andere ouder, terwijl dit nu niet in de planning ligt?”

Wanneer één kind meer dan nu de kans krijgt om bij zijn vader of moeder te zijn komende Kerst dan is de boodschap van mijn blog overgekomen…

Dank jullie wel voor het lezen. Schroom vooral niet om te reageren, jouw mening achter te laten en te helpen dit dialoog een zodanige omvang te laten krijgen dat iedereen, maar vooral de politiek, aandacht krijgt voor structurele oplossingen…

Hele warme liefdevolle feestdagen…
Een liefhebbende ouder

Bronnen:
– ‘Amber Alert’
– Amber Alert Nederland op Hyves
– Blik op Nieuws – Melding van de 4-jarige Roshayra
– David Horsey (cartoon)
– Russell Macaulaywang (cartoon)
– Jefferson Parish (cartoon)
– Marlendy (Christmas Card)