ALKMAAR – Het afgelopen decennia is één van de moeilijkste geweest van mijn leven. De blogs, de vele reacties off- en online hebben mij door de soms hele lastige, en vooral emotionele periodes heen getrokken. Het strijden voor het belang en welzijn van je kind is slopend. Echter heb ik geen moment gehad van opgeven. Wel van noodzakelijkerwijs moeten accepteren van een situatie die je als ouder onmachtig maakt. Het verdriet heeft een wond in mijn hart achtergelaten die met regelmaat vol gestrooid werd met zout. Het kreeg nimmer de tijd om te helemaal helen. Die tijd is nu voorbij. De situatie is totaal veranderd! Een belangrijke wijziging is uitgesproken door de Rechtbank waardoor na vele jaren de strijdbijl kan worden begraven. Van een ouder met een onuitvoerbare omgangsregeling naar een ouder met eenhoofdig gezag is een totale kanteling in het leven van mij en mijn kind. Ooit zat mijn ‘kind in de knel’, nu mag mijn kind frank en vrij aan de toekomst werken!
Het besluit van de rechtbank heeft wel duidelijk gemaakt dat ook de mening van de rechtelijke macht aan het veranderen is. De omstandigheden waren er ook wel naar, maar even goed heeft het nog lang geduurd. De belangrijkste oorzaak van de lange duur is de handelswijze van degene die uitvoering heeft moeten geven aan de ondertoezichtstelling in de periode 2003 t/m 2008. Kort geleden is het eindelijk toegegeven dat zij eerder hadden moeten optreden. Wat deze organisatie vergeet is dat zij willens en wetens een kind een onbezonnen jeugd hebben ontnomen met alle mogelijke traumatische gevolgen van dien. Ooit komt het moment dat deze mensen ter verantwoording worden geroepen. Hoe? Wanneer? Dat zal de toekomst leren. In het belang van mijn kind heb ik besloten om te stoppen met bloggen op deze website. Wij willen ons richten op het een plek geven van alle negatieve ervaringen…
Het schrijven stopt echter niet. Ik heb mij voorgenomen om mijn ervaringen, aantekenen, odners vol besluiten en documentatie van de rechtszaken, te gaan benutten om een boek te gaan schrijven. Het wordt een combinatie van een biografie en literatuur over de misstanden bij instellingen in de jeugdzorg. De motivatie om het boek te gaan schrijven is groot, maar of het ooit de kunst der literatuur gaat halen is nog onduidelijk. Het proloog is bijna klaar. Na review door een beperkte groep intimi en kritische lezers, neem ik definitief het besluit. Dan is het doorgaan of stoppen! Want soms… heel soms… moet je zaken laten rusten! Als het maar voor de eigen gemoedsrust. Aan de andere kant kan het heel veel ouders in een dergelijke situatie helpen om meer inzicht te krijgen. Vooral om te gaan beseffen dat je wel als partners afscheid kunt nemen, maar nimmer meer als ouder. Wanneer door toedoen van mijn toekomstige boek minimaal één kind een betere toekomst krijgt, dan ben ik al tevreden.
Het gaat dus wel even duren voordat jullie weer iets kunnen lezen afkomstig van mijn hand. De hoop is dat ouders die momenteel in een ‘(vecht)scheiding’ zitten, goed nadenken over de stappen die zij nemen en vooral ook laten. Dit blog wil ik afsluiten met het belangrijkste advies over hetgeen ik heb geleerd.
“Geef nimmer je kind op, hoe moeilijk de situatie ook is.“
De Onmacht van Kinderen en Ouders 