Nieuwe jeugdwet, stap in de goede richting?

AMSTERDAM/DEN HAAG – De nieuwe jeugdwet welke op 1 januari 2015 het daglicht moet gaan zien stuit nogal flink op weerstand. Als we de gerechtelijke macht moeten geloven dan betekent het een significante achteruitgang daar waar het om gedwongen zorg voor jongeren (b.v. uithuisplaatsing) gaat. Gemeenten zien vooral de kosten als een belangrijke weerstand en schreeuwen moord en brand om extra geld. Daar waar wij als belastingbetaler eerder zouden verwachten dat gemeenten om kennis uit de centrale organen zouden vragen. Nee, daar gaat het niet om! De kennis gaat men binnen de gemeenten de komende jaren gewoon opnieuw proberen op te bouwen. Het kabinet wil doorzetten met het overhevelen van de jeugdzorg bij de provincies naar de gemeenten. Een belangrijke stap om de zorg dichter bij de burger te brengen. De grootste reden is besparing, want de kosten stijgen de pan uit. De decentralisatie van jeugdzorgtaken moet op deze wijze worden teruggedrongen. De Eerste Kamer is nog niet overstag dat het ook allemaal goed geregeld is. Op dit moment is er nog geen volledige steun in de Eerste Kamer waardoor de invoering van de nieuwe jeugdwet nog géén voldrongen is!

Bron: Rijksoverheid – Kamerstuk Jeugdwet

Transitie Jeugdzorg noodzakelijk!
“We kunnen problemen niet oplossen met dezelfde wijze van denken als waarmee de problemen zijn veroorzaakt!” is de vrije vertaling van een van de meest gebruikte quotes van Einstein. Er moeten daadwerkelijk significante veranderingen gaan plaatsvinden. De redenen lopen uiteen van aard. Niet alleen geld is een oorzaak van de afkalvende jeugdhulpverlening. De té grote diversiteit van organisaties, geen centrale structuur of kennisdeling, bizarre indicatiestellingen, noodzakelijke diagnoses om allerlei budgetten vrij te krijgen, rugzakken voor onderwijs, beweging naar passend onderwijs, verschil tarieven tussen provincies en gemeenten en zo kunnen we nog wel 1.000 argumenten opnoemen die de noodzaak van een grootschalige transitie noodzakelijk maken. We kunnen echter op voorhand al zeggen dat de insteek fout is. De kaders krijgt men niet gesteld. De handen krijgt men niet ineen om een eenduidige horizon neer te zetten om de jeugdzorg en hulpverlening in te richten in Nederland. En de reden? Eenvoudig, men zit opgesloten binnen hetzelfde denkkader als waar men al decennia lang in is opgeleid en men zich ook naar blijft gedragen. Het is tijd voor bestuurlijke vernieuwing in de jeugdzorg om innovatie op de “werkvloer” gerealiseerd te krijgen. De echte innovatie moet namelijk “van onder af” komen. Hiermee wil ik duidelijk benadrukken dat de kennis en kunde om de jeugdzorg te kunnen innoveren niet in de huidige bestuurlijke laag zit, maar op de werkvloer.

“Machtiging tot uithuisplaatsing!”
Het is donderdagmiddag 16:45 uur als ik nerveus naar mijn telefoondisplay staar. Vandaag is de dag dat mijn zoon bij zijn moeder “uithuis wordt gehaald!” Er is duidelijk bepaald dat hij niet langer veilig kan verblijven op zijn woon- en leefplek.
De rechtelijke macht heeft een “machtiging uithuisplaatsing” afgegeven waardoor Bureau Jeugdzorg eindelijk over kan tot “veiligstellen” van mijn zoon. Een heel triest verhaal, want door cruciale fouten van Bureau Jeugdzorg Noord-Holland-Noord is de situatie waarin mijn zoon heeft moeten leven zo ernstig opgelopen dat hij nu onnodig getraumatiseerd is.
Het gaat jaren in beslag nemen om hem weer in een gezonde positieve en vertrouwde richting te krijgen. Hij is het vertrouwen compleet kwijt door alle heftige ervaringen die onnodig zijn gebeurd in zijn prille jeugd.

“Hij is veilig gesteld!”
De adrenaline giert door mijn lichaam. Om 17:00 uur gaat de automatische telefoonbeantwoorder er weer op bij BJZNH. Dan kun je niemand meer bereiken. Om 16:55 uur wordt het mij teveel. Er was mij beloofd dat ik gebeld zou worden zodra ze hem veilig hadden gesteld. In de veiligheidsanaylse en bepaling van maatregelen vooraf was er vastgesteld dat ik beter uit beeld kon blijven. De verantwoordelijk teamleider van BJZNH, die het overgenomen had van de gezinsvoogd zoals de procedure voorschrijft, zou mij telefonisch laten weten hoe e.e.a. was verlopen. Niets gehoord! Terwijl de actie gepland was om mijn zoon van school op te halen en gelijk te scheiden van zijn moeder om eventuele gevaarlijke situaties in zijn bijzijn te voorkomen. Ik hoor een kiestoon. Er wordt opgenomen. Bij de dame die ik aan de lijn krijg vraag ik naar de betreffende persoon. “Ik ga even kijken in de agenda.” antwoord de dame. Terughoudend leg ik haar alvast uit dat alleen doorverbinden genoeg is. “Helaas degene die u wilt spreken is niet aanwezig vandaag.” gaat zij door. “Mevrouw, mag ik u iets uitleggen?” vraag ik met een rustige stem. Zij luistert maar hoor een zucht door de telefoon klinken. Het geeft mij gelijk de indruk van ‘daar hebben we weer zo’n vader‘, iets wat mij al zo vaak is overkomen. Waarvoor men zich dan achteraf weer gaat excuseren omdat het zo niet is bedoeld! Echter weet ik nu nog niets. Het is kort na vijf uur als ik in contact kom met een van de mensen die wetenschap heeft van de situatie rondom mijn zoon. “Hij is veilig gesteld! Het is redelijk goed verlopen. Sorry dat we niet eerder hebben gebeld!”

“In mijn armen… in een ware veilige omgeving…”
“Mam, ik weet niet waar hij precies zit maar hij is veilig nu” vertel ik mijn moeder als ik haar het ‘goede’ nieuws vertel. Met BJZNH heb ik afgesproken dat we trachten zoveel als mogelijk is gelijkheid aan te houden over wetenschap van mijn zoon. Ik wist dus niet waar hij zat. De vrijdag word ik gebeld om geïnformeerd te worden over hoe het met hem gaat.
“Kan ik hem zien?” is mijn vraag.
Een nogal onwetend klinkende medewerker van BJZNH geeft aan dat hij eerst de situatie wat wil stabiliseren. Mijn ongeloof is groot want dat was zeker niet de afspraak. Snapt deze persoon dan niet wat er allemaal is voorbereid? Ik wil weten hoe het met mijn zoon gaat! Het komende weekend was mijn weekend van omgang, dus ik wil hem minimaal kunnen zien en spreken. Hij moet weten, voelen en zien dat ik er voor hem ben!

“Als hadden komt, is hebben te laat…”
Het is een situatie die vele malen per jaar voorkomt. Het gehele proces heb ik achteraf eens “vrij van emotie” zover als mogelijk is, objectief proberen te evalueren. Het is een kostenverslindende situatie rondom zo’n jeugdige. Soms ook erg onnodig omdat organisaties niet met elkaar praten of overleggen. Privacy, andere denkwijze, andere belangen, financiele consequenties etc. etc. Triest, want voor mijn zoon had de situatie al jaren eerder opgelost kunnen worden. Dan had hij zijn vader niet jaren hoeven missen. Had zijn moeder met andere hulp misschien niet zo ver doorgeslagen en bovenal, had mijn zoon niet opgezadeld geworden met allerlei weerstanden waar hij heden ten dage mee moet leren omgaan. Zaken die door gebrek aan een gezonde opvoedingssituaties nu met versneld tempo ingehaald moeten worden. Ook hier is de nodige ‘extra’ begeleiding bij nodig.
Concreet kun je het oordeel vellen dat BJZNH haar eigen toekomstige klantenkring heeft gecreëerd. Hier moeten we als samenleving hard tegen gaan optreden. Iedere organisatie die met jeugdzorg en/of jeugdhulpverlening bezig is moet altijd het doel hebben om in de toekomst niet meer te willen bestaan. (Zie Unicef Kinderrechten)

Miljoenen euro’s worden weggespoeld…
Alleen met zo’n gedachtegang verleen je optimale zorg! De individu moet op eigen benen kunnen en willen staan… daar moet je mee willen helpen. Er blijft daarnaast altijd werk genoeg te doen. De angst om zonder werk te komen is te groot bij dergelijke instanties. Triest! Want de geldverspilling in de jeugdzorg gaat om vele miljoenen euro’s. Geld wat voor kinderen beter ingezet kan worden om sporten, leren, leven en wonen waar mogelijk te verbeteren. Wie staat op?
Wie krijgt de kans om de logge schepen (provincies) te transitioneren naar allemaal kleinere schepen (gemeenten) waarbij er oog is voor het kind?
De overheid moet de zorg overnemen als ouder het niet (meer) kunnen. Veel belangrijker is dat de overheid de eenvoud van kaders gaat scheppen, gebaseerd op het Europees Verdrag van de Rechten van het Kind, dat kinderen veilig kunnen opgroeien.
Er is ook een keerzijde die hier van zeer groot belang is. Daar waar kinderen kaders voelen waarbinnen zij veilig en vertrouwd kunnen leren van fouten, kunnen voelen dat zij geliefd zijn, mogen leren dat fouten niet altijd fouten zijn… excelleren kinderen uit flexibiliteit naar grote hoogte van het eigen kunnen! Zij zijn allen talentvol!

Resume “Sta jij aan wal of help je mee roeien met de riemen die we hebben?“
We kunnen eenvoudig concluderen dat de zorg voor kinderen cruciaal is voor de groei van ons land. De kinderen van nu moeten in de toekomst ons land op de schouders gaan dragen. Als wij als huidige ouders, politici, rechters, jeugdhulpverleners, politie, artsen, verpleegkundigen, docenten, sportbegeleiders en iedereen die met kinderen in contact staan, niet de schouders onder een nieuwe wetgeving zetten, dan komt het niet goed.

Dan is alle hulp straks onbetaalbaar. In casu mijn zoon hadden er honderdduizenden euro’s (ja u leest het goed!) bespaart kunnen worden als BJZNH zich van haar taak had gekwijt. Helaas had ik daar totaal geen invloed op! Alle rechtbanken en onderzoekscommissies ten spijt die telkens het spoor compleet bijster bleven door alle falsificatie in de rapportage van BJZNH.
Als de rechtelijke macht duidelijkheid had gegeven met dezelfde energie zoals zij nu dwars voor de wetgeving liggen, als iedereen in zijn omgeving zich sociaal verantwoordelijk had opgesteld dan had mijn zoon jaren geleden al een andere toekomst gehad. Kortom de nieuwe jeugdwet mag dan nog niet geheel optimaal zijn, maar het is een stap in de goede richting voor vele kinderen.

Mijn persoonlijke hoop is dat we ooit een neutraal “Advies- en Toezichtsorgaan Jeugd” gaan opzetten die slechts gemeenten ondersteunt met “meest ideale practices”, “bewezen (wereldwijde) methodieken”, “kennisdeling” en welke toezicht houdt op geldverslindende processen! Waar particulieren instellingen lokaal moeten acteren. Geen Raad van de Kinderbescherming, want die heeft aangetoond niet te kunnen functioneren als objectieve en neutrale partij! Als voorstanden van de denkwijze van Richard Branson pleit ik om geen (idioot ingerichte) grote organisaties het alleenrecht te geven om jeugdzorg te verlenen. De inrichting van De Opvoedpoli is een mooi voorbeeld hoe dingen anders kunnen. Wel een duidelijk gezicht naar buiten en heldere methodieken, maar ook allemaal in de kern eigen lokale initiatieven en betrokkenheid. Jeugdhulpverlening moet persoonlijk, klein en compact, dichtbij het kind en wars van alle doorgeschoten privacy regels die door vele worden misbruikt om maar niet de verantwoordelijkheid te hoeven nemen…

Participeren is ook ‘alleen jouw verhaal delen‘…
Laat vooral uw wensen, ideeen, klachten, verhalen etc. weten, want alleen met heldere punten kunnen we er als ouders gezamenlijk iets aan doen… Ik sta grotendeels achter de wijzigingen en daar waar ik het niet eens ben met de wetgeving, steun ik op positieve wijze met het verkrijgen van aanpassingen… Mijn doel en motivatie? Het kind moet veilig en vertrouwd kunnen opgroeien tot een waardevolle mens die vrij in het leven kan en mag staan om binnen de algemene maatschappelijke kaders zich te ontplooien tot een liefdevolle ouder…

Het kan ook echt anders…
En mijn zoon? Het complete verhaal komt in een boek, want probeer het als vader van mij af te schrijven. Hij woont inmiddels volledig bij mij, volgt het voorgezet onderwijs, sport elk weekend en heet hij inmiddels de kans gekregen om een flink familie- en vriendennetwerk op te bouwen. Zelfs ook met de familie van “moederszijde”.
Samen met BJAA, wat een totaal anders opererende organisaties is dan BJZNH, zijn wij als volwassenen aan het kijken hoe we voor hem kunnen zorgen dat hij zijn band met zijn moeder in de toekomst in een veilige en vertrouwde omgeving kan herstellen, omdat ondanks alles is en blijft het zijn moeder… en verdienen zij een liefdevolle band met elkaar!

Iedereen die wijsheid wil aanreiken om tot verbeteringen te komen of persoonlijke verhalen wil insturen mag altijd mailen naar info@onmacht.nl of bij voorkeur inzenden via het reactieformulier.

Note: De ingezonden informatie zal nimmer zonder voorafgaande schriftelijke toestemming worden gebruikt voor welke doelstelling dan ook. Het publiceren op deze website kan alleen via het reactieformulier. U geeft daarmee dan ook expliciet toestemming om de reactie openbaar te publiceren.